Koffiedik ...

Thuis zit ik bij de grote tafel aan m'n tweede espresso van die ochtend. Langzaam shiftend tussen verschillende staten van bewustzijn. Momenten uit de ceremonie van de dag ervoor komen langs. In de tuin pikken een viertal vogels met nestdrang om beurten kleine plukjes paardehaar van de grond. Witte haren en zwarte kraaien.
Binnen brandt de houtkachel zachtjes. De paardehuid die ik de dagen er voor heb schoongemaakt, staat in de woonkamer rustig te drogen. Later zal ze transformeren in drums. Later, nu is ze nog even paard.

Terwijl onze jongste dochter vlechtjes in de manen maakt, merkt de oudste van onze drie kinderen terloops op dat deze gelukkig niet zo erg stinkt als die eland van laatst ... Vraag me af of ze überhaupt nog ergens van opkijken in dit huis.

Het besef dat ik in alles balans ervaar, maakt dat ik glimlach. Ik ben gelukkig. Vader en partner zijn, het maken van drums, het geven van ceremonies, het werken met planten, mensen en dieren. Alles loopt naadloos in elkaar over. Werk, privé, binnen, buiten, jong, oud. Komende week een individuele ceremonie. Hout voor een drumhoepel is gestoomd. Zouden de uilen er al aan toe zijn om in een kunstwerk te veranderen? Even het water op is nu vast erg fijn, alhoewel bewust niets doen en aanschouwen me ook heel goed afgaat. Ik ga het zien, en kijk er naar uit. Nu eerst nog genieten, van dit alles en een derde espresso.

Dimitri Ravensbergen